Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, Warszawa 2016

Zespół autorów: Stanisław Mazur (red.), Paweł Białynicki-Birula, Marek Ćwiklicki, Maciej Frączek, Jakub Głowacki, Jacek Klich, Michał Kudłacz, Piotr Kopyciński, Łukasz Mamica, Michał Możdżeń, Marek Oramus, Michał Żabiński.

W ostatnich dziesięcioleciach na gruncie wielu dyscyplin poszukuje się efektywnych ekonomicznie i aprobowanych społecznie mechanizmów i instrumentów koordynacji działań zbiorowych oraz rozwiązywania problemów, przed którymi stają współcześnie demokratyczne państwa prawa.

Poszukiwania te zostały zdominowane przez dwa wpływowe paradygmaty zarządzania publicznego: Nowe Zarządzanie Publiczne oraz współzarządzanie publiczne – oba silnie kształtowane przez anglosaską kulturę polityczną, prawną i administracyjną. Są one, coraz częściej, poddawane krytyce w zakresie ich założeń konceptualnych i metodologicznych oraz walorów aplikacyjnych.

Na gruncie tej krytyki wyłoniło się neoweberowskie podejście do zarządzania publicznego. Neoweberyzm wzbudza zainteresowanie teoretyczne, ale także zyskuje znaczenie praktyczne. Państwo neoweberowskie to wielu badaczy nowoczesny, przyjazny, stabilizujący i integrujący relacje społeczne związek polityczny, rządzony w duchu reguł demokratycznego państwa prawa przez profesjonalnych urzędników o silnie ugruntowanym poczuciu etosu służby publicznej. Natura tego państwa jest kształtowana poprzez wartości wypływające z tradycji europejskiej kultury prawnej i administracyjnej.
W państwach Europy kontynentalnej reformatorzy coraz częściej odwołują się do wartości i reguł neoweberowskich. Odzwierciedla to, w pewnym stopniu, niepowodzenie rynkowych podejść do tworzenia i realizacji polityk publicznych oraz zarządzania sprawami publicznymi.

Nasze rozważania w niniejszym projekcie badawczym ograniczyliśmy do sfery zarządzania sprawami publicznymi, pomijając przywoływanie innych jego postaci obecnych od wielu dziesięcioleci w ekonomii, socjologii czy prawie.